Παιδί στο αυτοκίνητο. Η μεγάλη ανευθυνότητα των γονέων.

Μία ακόμη μεγάλη έξοδος μπροστά μας και το τι είδαν τα μάτια μας στους δρόμους είναι απλά εγκληματικό.

Είναι καθημερινό φαινόμενο, αλλά σε μία μαζική έξοδο γίνετε ακόμη πιο έντονο. Για τι μιλάμε;

Για τα παιδιά στο αυτοκίνητο.

• Παιδιά στο πίσω κάθισμα να χοροπηδάνε ανεξέλεγκτα.
• Να βγάζουν τα κεφαλάκια τους από τα παράθυρα εν κινήση.
• Μανάδες συνοδηγοί να κρατάνε τα μωρά τους αγκαλιά.
• Πατεράδες οδηγοί, με τους κανακάρηδες στα πόδια τους, να τους “μαθαίνουν!!!!” οδήγηση.
• Παιδικά καθίσματα; Είτε ανύπαρκτα, είτε διακοσμητικά (για τα μάτια της αστυνομίας).
• Παιδιά σε μηχανάκια χωρίς κράνος.

Και η λίστα δυστυχώς δεν έχει τέλος

Όλοι χαρούμενοι με το μυαλό τους στην όμορφη μέρα που έχουν μπροστά τους.

Μέχρι να έρθει το απότομο φρενάρισμα.
Και η χαρούμενη εκδρομή να γίνει τραγωδία.
Γιατί δεν χρειάζεται σύγκρουση για να γίνει το κακό. Αρκεί και ένα απότομο φρενάρισμα.
Αν ρωτήσεις όλους αυτούς τους γονείς, αν αγαπάνε τα παιδιά τους, θα σε απαντήσουν ότι τα λατρεύουν. Και δεν λένε ψέμματα.

Γιατί όμως τότε τα εκθέτουν καθημερινά σε θανάσιμο κίνδυνο;
Δεν το γνωρίζουν;
Αμφιβάλλω.
Δεν τους νοιάζει η ασφάλεια των παιδιών τους;
Το αποκλείω.
Δεν έχουν χρήματα για καθισματάκι;
Όταν πρόκειται για την ασφάλεια και τη ζωή των παιδιών μας νομίζω το οικονομικό δεν πρέπει να είναι ποτέ ζήτημα. Εξάλλου υπάρχουν πλέον πολύ οικονομικά καθισματάκια αλλά και τρόποι χρηματοδότησης απόκτησης τους, που δεν μπορεί να είναι κάτι τέτοιο δικαιολογία.
Γιατί λοιπόν;
Σίγουρα (όπως για πολλά άλλα πράγματα στην Ελλάδα) η έλλειψη παιδείας.
Ίσως και γιατί το “σιγά μην γίνει σε μένα” είναι μία νοοτροπία που δεν έχουμε καταφέρει να αποβάλλει από μέσα μας.
Ίσως και γιατί -δυστυχώς- ζούμε ακόμη με τη λογική του “μάγκα” που πάει κόντρα στα πρέπει και δεν θα γίνουμε ποτέ οι “φλώροι” που υπακούν στους κανόνες.

Και πως μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το φαινόμενο;
Μακροχρόνια, η αναπλήρωση του ελλείμματος παιδείας θα ήταν η ιδανική λύση. Αλλά το “μακροχρόνια” στην Ελλάδα το σπείραμε και δεν φύτρωσε σε πάρα πολλά άλλα και το συγκεκριμένο ζήτημα κοστίζει σε ζωές και θέλει άμεση παρέμβαση.
Άρα τι κάνουμε;
Εφαρμόζουμε το μόνο -δυστυχώς- τρόπο που καταλαβαίνει ο Έλληνας.
Την τιμωρία.

Εξοντωτικά πρόστιμα, θα ήταν μία αρχή. Αλλά -αν θέλετε την προσωπική μου άποψη- νομίζω πως η προσωρινή αφαίρεση επιμέλειας (και ίσως και η οριστική σε περίπτωση επανάληψης) είναι το πιο σωστό μέτρο.
Θα με πείτε υπερβολικό.
Συγχωρέστε με αλλά δεν είμαι. Ο τρόπος που “αφήνουμε” τα παιδιά μας στο αυτοκίνητο ή σε άλλα οχήματα είναι μία ξεκάθαρη περίπτωση έκθεσης ανηλίκου σε κίνδυνο, η οποία σε άλλες περιπτώσεις τιμωρείτε με την ίδια “ποινή”. Γιατί όχι και εδώ;

Είναι ωραίο να λες “Τα παιδιά μου είναι η ζωή μου”, αλλά θα πρέπει να το δείχνεις με πράξεις και όχι μόνο με λόγια. Γι΄ αυτό ας κάνουμε την αρχή.

Τα παιδιά στο καθισματάκι.

Ζώνη ασφαλείας.

Κράνος και για το παιδί στη μηχανή.

Και καλό μας ταξίδι