Οργή

Τα λόγια στερεύουν , όταν η κοινωνία θρηνεί . Όταν η κοινωνία σαστίζει στο άκουσμα των εγκλημάτων που τελούνται καθημερινά . Τα λόγια παραμένουν λέξεις ,  αποτυπωμένες λέξεις στο χαρτί, βουβές , θρηνούν και οι ίδιες βλέπεις . Η κοινωνία είναι ένα καζάνι που βράζει . Κοχλάζει το αίμα των νεκρών , αναδεύεται , ουρλιάζει ωσάν σφυρίχτρα τρένου και επιφέρει την οργή αυτών που μένουν πίσω . Μια οργή που παρασέρνει τα πάντα στο πέρασμα της . Μια οργή που άργησε να έρθει . 23 χρόνια πριν . Τότε έπρεπε να νιώσουμε οργή . Μα που να ξέραμε πως θα στέλναμε 57 ανθρώπους  σε ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή . Κάποιος ήξερε. Κάποιος έφταιγε . Όλοι φταίγαμε . Όλοι φταίμε . Και στην Ελλάδα , το παιχνίδι της επίρριψης ευθυνών , το μπαλάκι με το “φταις “, γραμμένο με αίμα νεκρών , με εκατόμβες , με “θυσίες”, όπως τολμούν να το ονομάζουν κάποιοι , καλά κρατεί . Ένα μπαλάκι που δεν τόλμησε κανείς να σφίξει στην χούφτα του και να πει συγγνώμη . Μια πολυπόθητη συγγνώμη. Μα τι να σου κάνει και η συγγνώμη . Τι συγγνώμη να πεις και ποιον να πρωτοκοιτάξεις , στα μάτια , στα μάτια που δακρυσμένα , κλαίνε πάνω από άψυχα κορμιά και απαιτούν δικαίωση . Οργή , οργή , οργή . Ο τίτλος του άρθρου δεν θα μπορούσε να περιγράψει καλύτερα αυτό που αισθανόμαστε , αυτό που πνίγει τα πνευμόνια μας , αυτό που στερεύει την αναπνοή μας . Οργή και πάλι οργή . Οργή για τους νεκρούς συνανθρώπους μας , τους συμφοιτητές μας , τα αδέρφια μας , τους αγαπημένους μας , τους γνωστούς και τα ξαδέρφια μας . Οργή για τις εικόνες που η χώρα μας αντικρίζει , βαίνοντας “ αισίως” , όπως φαίνεται , στην μηχανή του χρόνου και ξυπνά το 1882 , χαιρετώντας την προσπάθεια του Χαρίλαου Τρικούπη να αναπτύξει σιδηροδρομικό δίκτυο . Στην προσπάθεια του ΝΑ αναπτύξει , θα λέγαμε . Γιατί ακόμα , στο ΝΑ παραμείναμε . Στο ΘΑ γίνει . Και πάνω σε όλα τα ΘΑ των κυβερνώντων , μηδενός εξαιρουμένου , σε όλα αυτά τα ΘΑ που κράτησαν την χώρα φτωχότερη τω πνεύματι , γκρεμίστηκαν όνειρα και ελπίδες αθώων . Αφαιρέθηκαν βάναυσα ζωές ανθρώπων σε ένα καθημερινό ταξίδι επιστροφής . Δεν αφαιρέθηκαν οι ζωές τους . Ας μου επιτραπεί η ένταση με την οποία γράφω. Ένας κόμπος στέκεται στο λαιμό μου και το οξυγόνο μειώνεται . Δολοφονήθηκαν .

Δολοφονήθηκαν , μια νύχτα του Φλεβάρη , με μια βαλίτσα όνειρα στο χέρι , καθώς επέβαιναν στην σιδηροδρομική γραμμή Αθήνα – Θεσσαλονίκη. Μια διαδρομή που πολλοί από εμάς έχουν κάνει επανειλημμένα , προκειμένου να επιστρέψουμε στο χώμα που μας γέννησε , στο χώμα που φοιτούμε . Δολοφονήθηκαν , στις 28 Φεβρουαρίου 2023 , 57 αθώες ψυχές . Και ω , αγαπημένε μας αναγνώστη , δεν πρόκειται για ατύχημα , αυτό να το επισημάνουμε . Δεν πρόκειται για μια ατυχία της ζωής , ένα παιχνίδι της μοίρας . Παιχνίδι της μοίρας δεν είναι δυο τρένα που συγκρούστηκαν , ενώ βρίσκονταν στην ίδια σιδηροδρομική γραμμή για 12 (!) λεπτά . Παιχνίδι της μοίρας δεν είναι το σύστημα τηλεδιοίκησης που χάλασε και δεν ξαναφτιάχτηκε ποτέ . Στέλνοντας στον δήμιο πρόβατα επί σφαγή , ψυχές γεμάτες καλοσύνη. Παιχνίδι της μοίρας δεν είναι ο διορισμός ενός μη καταρτισμένου σταθμάρχη για μια τόσο σημαντική θέση . Ήταν έγκλημα . Είναι έγκλημα . Και έχουμε και τους πολιτικάντηδες να επιρρίπτουν ευθύνες , ο ένας στον άλλον , σαν να βρίσκονται σε αγώνες τένις . Εσύ τον διόρισες . Ναι αλλά εσύ τον άφησες να παραμείνει . Ναι αλλά στα χέρια σου κάηκαν ανθρώπινες ζωές στο Μάτι και έμειναν μόνο αποκαΐδια. Ναι αλλά εσύ- φ-τ-ά-ν-ε-ι . Απλά φτάνει . Στα χέρια μας έχουμε ακόμα το αίμα των νεκρών μας , στα μάτια μας ακόμα , σταλιά σταλιά , το δάκρυ μας κυλάει και θρέφει τον πόνο που μαχαιρώνει τα σωθικά μας και εσείς τολμάτε να παίζετε με την μπάλα των ευθυνών , αγέρωχοι , σαν να’στε σχολιαρόπαιδα ; Δεν ντρέπεστε ; Δεν έχετε ένα γραμμάριο ντροπής πάνω σας , να σιωπήσετε , να κάνετε ησυχία όταν οι νεκροί κοιμούνται ; Καμία πολιτική θέση . Καμία γαλάζια , κόκκινη και πράσινη σημαία . Καμιά πολιτική χροιά . Ούτε τους πράσινους , ούτε τους κόκκινους , ούτε τους Βένετους . Είναι όλοι υπεύθυνοι . Είμαστε όλοι υπεύθυνοι . Και βλέπουμε τις κλαίουσες στο Μαξίμου , να θρηνούν με κροκοδείλιο δάκρυ , σαν κακογραμμένο σενάριο του ελληνικού κινηματογράφου . Σαν σκηνοθετημένο πλάνο του Παντελή Βούλγαρη . Εμπαιγμός , Μια καθαρή κοροϊδία , που έχει τα χνάρια της στην αρχαία τραγωδία που γέννησε , στις ράγες της η Ελλάς. Για κείνους που θέλουν να τα πολιτικοποιούν όλα και ονειρεύονται ψήφους και πράσινα άλογα , με κομματική χαίτη . Καμία πολιτική θέση . Καμία γαλάζια , κόκκινη και πράσινη σημαία . Καμιά πολιτική χροιά . Ούτε τους πράσινους , ούτε τους κόκκινους , ούτε τους Βένετους . Είναι όλοι υπεύθυνοι . Είμαστε όλοι υπεύθυνοι .

Στην Ελλάδα του σήμερα , φοιτητές χάνουν την ζωή τους τόσο άδικα . Στην Ελλάδα του χθες δολοφονούνται ζευγάρια , οικογένειες , μοναχικοί ταξιδιώτες στο βωμό του κέρδους – παιδιά που ακούν το σφύριγμα του τρένου και χτυπάνε ρυθμικά τα μικρά χεράκια τους – στα μάτια τους φαίνεται η ευτυχία , ένα μεγάλο ερωτηματικό ζωγραφισμένο στο πρόσωπο τους για το άγνωστο . Πως να κρυφτείς από τα παιδιά , άλλωστε ; Πως να τους κοιτάξεις κατάματα, με θράσος και να τους ξεστομίσεις πως δεν έκανες τίποτα για να αλλαχθεί , να ξηλωθεί τούτος ο κόσμος . Πολλά τα λόγια . Περισσότερα τα δάκρυα . Λίγες οι πράξεις . Να μην ξαναζήσουμε τέτοιες σκηνές . Οι τραγωδίες είναι για το σανίδι. Στην πραγματική ζωή , δεν μιλάμε για ηθοποιία , για δράματα της αρχαιότητας , καλογραμμένα σε χέρι Αισχύλου . Μιλάμε για εγκλήματα . Για δημόσια εγκλήματα . Πως το ‘λεγε ο στίχος να δεις ;Είμαι απ τη χώρα των δημοσίων εγκληματιών και των νεκρών μαθητών σε μια στροφή των Τεμπών. Όχι , δεν μας φταίνε τα Τέμπη , οι κοιλάδες , τα βουνά και τα χωράφια . Δεν θα ενοχοποιήσουμε φύση και ουρανό για τα δικά μας λάθη . Δεν είναι δική τους ευθύνη , όταν δύναται ο άνθρωπος να αποφύγει την επικινδυνότητα . Ας σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε αποδιοπομπαίους τράγους στην ζωή μας και ας αναλάβει ο καθείς και τα έργα του . Ο ποταμός της ανοχής ξεχείλισε και εμείς στεκόμαστε άοπλοι μπροστά του . Δεν μπήκαμε στον πειρασμό να χτίσουμε μια κιβωτό για να σωθούμε . Δεν προφτάσαμε να αρπάξουμε ένα σανίδι , να μην παλεύουμε με κύματα θεόρατα , οργισμένα. Και η σχεδία του πολυμήχανου Οδυσσέα δεν αρκεί για την μεταστροφή του ανθρώπινου γένους . Για την δική μας σωτηρία , η Καλυψώ δεν έχει απαντήσεις . Απόμερα στους βράχους στέκει και θρηνεί για τον χαμό ψυχών που τόσο άδικα χαθήκαν. Συγχωρέστε τον λυγμό που πνίγει τα στήθη μου , το ουρλιαχτό που αντηχεί στους τοίχους του διαμερίσματος . Δεν μπορώ να συγχωρήσω τον εαυτό μου και ας μην ήμουν εγώ υπαίτιος με το κλειδί ή την ψήφο μου . Που δεν μπόρεσα να κάνω , έστω κάτι παραπάνω από αυτές τις λέξεις που παραθέτω . Δεν μπορεί να το συλλάβει το φτωχό και απαίδευτο μυαλό μου , πως άνθρωπος που μοιραστήκαμε τα ίδια θρανία , τις ίδιες φιλοδοξίες , τα όνειρα , τα γέλια με  τους συμφοιτητές μας , τις απογοητεύσεις πάνω σε μια κόλλα χαρτί , δεν είναι εδώ πια . Και η απουσία βαρύνει τα βλέφαρα και αποκοιμίζει γλυκά το πνεύμα , σε ένα ταξίδι πρόσκαιρης χαράς , βλέποντας τις ψυχές να ζωντανεύουν.

Σε εκείνους που έφυγαν , στα νέα αυτά παιδιά που βεβιασμένα εγκατέλειψαν νωρίς τον κόσμο μας και την αδικία που τον διαπνέει , στην Αναστασία , τον Κυπριανό, την Αφροδίτη και την Ελπίδα , τον Ντένις , την Αγάπη , στον Άγγελο και την Καλλιόπη , στην Θώμη και τον Νίκο , στην Κλαούντια και τον Παναγιώτη , στον Σπύρο και την Μαρία , τον Βάιο και σε όλα τα άτομα που βρισκόταν σε αυτό το μοιραίο τρένο . Συγγνώμη . Μια καθαρή και ειλικρινέστατη συγγνώμη . Που δεν σας προστατέψαμε . Που δεν φροντίσαμε να φτάσετε στον προορισμό σας , στους φίλους και στους γονείς σας . Συγγνώμη – δεν φτάνει μια συγγνώμη , πως να φτάσει μια συγγνώμη,  το γνωρίζουμε – πως να απαλύνει μια συγγνώμη τον πόνο της μανούλας που είπε στο παιδί της “στείλε όταν φτάσεις “ και εκείνο δεν έστειλε ποτέ . Γιατί κάποιοι δεν το άφησαν να στείλει . Σας υποσχόμαστε πως το έγκλημα αυτό δεν θα ξεχαστεί .Θα φροντίσουμε να μην σιωπήσουμε μπροστά στα λάθη και την εγκληματική αμέλεια , από τον πρώτο υπουργό μέχρι τον τελευταίο σταθμάρχη. Θα κινήσουμε Γη και θάλασσα , για να εκτελέσει η Δικαιοσύνη το έργο της . Για τα παιδιά αυτά που άφησαν τα όνειρα τους σε αιματοβαμμένες ράγες και ο θάνατος τους σκόρπισε θλίψη σε όλο το πανελλήνιο. Να τη η οργή , έρχεται πάλι . Την διακρίνω με την άκρη του ματιού μου , με σύννεφα ντυμένη και στάλες βροχής να στολίζουν ομοιόμορφα το πρόσωπο της , σκυθρωπή και λιγομίλητη . Με κοιτάει και γνέφει . Σκύβει και αφήνει λίγα λουλούδια , γονατίζει , προσεύχεται στον δικό της Θεό να αποδοθεί δικαιοσύνη . Η βροχή γύρω μας δυναμώνει . Τα αστέρια συγκλίνουν και οι αστραπές σκίζουν αδιάκοπα τον ουρανό στην μέση. Πενθεί η φύσις . Της προσφέρω την ομπρέλα μου , μα αρνείται . Ανοίγει τα χέρια της και αγκαλιάζει σφιχτά τα σώματα τους . Κλείνει ερμητικά στην χούφτα της,  τα χέρια τους και φιλά ευλαβικά τα μέτωπα τους . Με κοιτάει, με εκείνο το αδιαπέραστο , ακανόνιστο βλέμμα , που ξεσηκώνει τα πλήθη . Έρχεται σιμά μου και  αγγίζει απαλά τα ακροδάχτυλα μου . Η φωνή της τρεμοπαίζει , κερί που σιγολιώνει , με εκείνο τον παλμό που ξεσηκώνει τα πλήθη. Σκύβει στο αυτί και ψιθυρίζει  : “ Ήρθε η ώρα “ . 

Ήγγινεν η ώρα , λοιπόν , όπως προμηνύει η οργή στο παραπάνω απόσπασμα . Να ξεσηκωθεί ο λαός . Για το έγκλημα που συντελέστηκε στα Τέμπη , με την υπογραφή αόρατων δυνάμεων που παίζουν παιχνίδια στρατηγικής για μερικές ψήφους και σταθμαρχών που αγνοούν την αξία της ανθρώπινης ζωής . Ήρθε η ώρα . Να βγούμε στους δρόμους . Να φωνάξουμε , να υπερασπιστούμε . Αόπλως να διεκδικήσουμε το δίκαιο , με πανό και με συνθήματα . Με μόνο όπλο την δύναμη της ψυχής μας . Το χρωστάμε στην νέα γενιά που ευτυχώς μας δίνει το παράδειγμα και με γοργό βήμα ξεχύνεται στους δρόμους  φωνάζοντας, ενωμένοι για τους νεκρούς συνανθρώπους μας . Η νέα γενιά δεν σας συγχωρεί, κύριοι . Η νέα γενιά έχει ιδανικά . Δεν ξεπουλιέται , δεν εξαγοράζεται , δεν ξεχνά . Οι ελπίδες μας αναπτερώνονται , στην εικόνα  να πλημμυρίζουν τους δρόμους , ελεύθερα όντα που παλεύουν για αυτό το καλύτερο μέλλον που γράφουν στις γραμμές των τετραδίων τους , για αυτές τις ευχετήριες προτροπές που βρίσκονται στους επιλόγους των εκθέσεων τους . Αφήστε τα παιδιά να γράψουν τις σκέψεις τους και μην βαλσαμώνετε τα λόγια τους σε κελιά δικανικού λόγου και εντυπωσιακού λεξιλογίου . Εκείνα μας δείχνουν τον δρόμο  . Είναι η οδός ,που στις γωνιές της, γεννιέται κρυφά η ελπίδα . Βγείτε στους δρόμους . Για αυτούς που δεν μπορούν να αγκαλιάσουν σφιχτά τους αγαπημένους τους . Για τους εκείνους που δεν είναι πια εδώ μαζί μας . 28 Φεβρουαρίου , λίγο πριν τα μεσάνυχτα . Τα όνειρα διακόπτονται βίαια . Για σένα , που διαβάζεις τις φτωχές μου λέξεις . Μην το αφήσεις να περάσει. Μην το αφήσεις να ξεφύγει . Μην αφήνεις , τούτο το έγκλημα ατιμώρητο .

28 Φεβρουαρίου 2023 , ώρα 23:22

Ήταν έγκλημα

Αριάδνη Εμμανουηλίδου