Ξενέρωτας…

Όλοι ξέρουμε ότι οι πεταλούδες ξεκινάνε την καριέρα τους ως κάμπιες, ζουν μια μέρα και πεθαίνουν… υπάρχουν όμως και κάτι άλλες που παθαίνουν μετάλλαξη, πως στο walking dead πέθαιναν όλοι και επιστρέφαν πάλι ως περπατητές; Ε αυτές επιστρέφουν σαν σαράκια που σου τρώνε την ψυχή μέρα με την μέρα. Ναι αυτές στο στομάχι λέω!

Τις έχεις νιώσει κι εσύ ε; Όμορφο συναίσθημα, όσο κρατήσει. Μετά; Κενό. Απόλυτο κενό.

Στην αρχή όλο χαζά χαμόγελα, σου κόβεται η ανάσα , νιώθεις να πνίγεσαι από την τόση ευτυχία.
Νιώθεις πως μπορείς να κατακτήσεις τα πάντα. Είσαι γεμάτος ενέργεια, ζωντανός. Κάνεις όνειρα, έχεις ελπίδα.
Μετά δεν έχεις κουράγιο ούτε δάκρυ να βγάλεις. Με τι όρεξη να σηκωθείς το πρωί να ξεκινήσεις την μέρα σου όταν είσαι μισός; Παλεύεις μόνος με τους δαίμονες σου το βράδυ και την υπόλοιπη μέρα παλεύεις να πείσεις πρώτα εσένα ότι είσαι καλά και μετά τους άλλους που το βλέπουν, όσο και να χαμογελάς αυτοί που σε ξέρουν θα αναγνωρίσουν το ψεύτικο χαμόγελο. Θα αναγνωρίσουν το χαμένο στο άπειρο βλέμμα. Και τι να τους πεις;

Και περνάνε οι μέρες, τα βράδια. οι μήνες και πλέον συνειδητοποιείς πως ίσως τα ζόμπι έχουν περισσότερη όρεξη για ζωή απ’ ότι εσύ.

Μπερδεύετε τον ενθουσιασμό με τον έρωτα ορισμένοι και πάτε και λέτε μεγάλα λόγια που δεν τα εννοείτε και μετά μας φταίει η Ήβη Αδάμου με την τραγουδάρα που έβγαλε ( να τα λέμε και αυτά).

Όταν κάποιος θέλει προσπαθεί, κάνει τα αδύνατα δυνατά και βοηθάει τον αδύναμο να πιστέψει ότι όλα γίνονται. Δεν τα παρατάει, ακούει, καταλαβαίνει, συγχωρεί. Μένει!!! Δεν το βάζει στα πόδια ούτε κατηγορεί και πληγώνει αυτόν που “αγαπάει”.

Καμία απόσταση, καμία χαζή αφορμή δεν χαλάει μια σχέση όπου και οι δύο έχουν τόσα να δώσουν.

Και σίγουρα δεν κοιτάς ποιος έδωσε πιο πολλά και ποιος πιο λίγα…

Διεκδικείς. ΌΤΑΝ θες τον άλλο…αλλιώς να ‘χαμε να λέγαμε ιστορίες πίνοντας καφέ με τον συνάδελφο.

Και τελικά τα παραμύθια δεν έχουν happy end.

Κλείνοντας θα αφήσω ένα τραγούδι και θα επιστρέψω σύντομα με νέο άρθρο.

Deppie Politaki