Κωνσταντίνα Κλαψινού: «Σε μια κοινωνία με πολλά σκοτάδια, μπαίνεις στο θέατρο με τέτοιους ανθρώπους και όλα γίνονται πιο φωτεινά.»

Με αφορμή την πρεμιέρα της παράστασης «spa – σε κατάρα» του Στέφανου Παπατρέχα, η «Κατερίνα» (Κωνσταντίνα Κλαψινού), παραχώρησε στον cityvibes.gr και στον Γιώργο Μαλέκα μια συνέντευξη για τη δική της οπτική στο έργο:

Ε: Τι σημαίνει για εσένα «κατάρα»; Το χρησιμοποιείς στην καθημερινότητα σου; Με ποιά έννοια;

Α: Μόνο με χιούμορ, όπως ακριβώς την χρησιμοποίησε ο Στέφανος Παπατρέχας για το έργο μας, μπορώ να δεχτώ την λέξη και την έννοια της κατάρας. Δεν πιστεύω καθόλου σε αυτά και γι΄ αυτό όταν μου είπε το θέμα του καινούργιου του έργου, γέλασα με το άκουσμα και μόνο μιας ινδιάνικης κατάρας. Πιστεύω στην θετική και την αρνητική ενέργεια που εκπέμπει ο άνθρωπος, αλλά μέχρι εκεί.

Ε: Πώς περνάει τη μέρα της στο Spa η «Κατερίνα»;

Α: Η Κατερίνα μου, αντιμετωπίζει τα πάντα ως ακόμα μία εμπειρία. Την ενθουσιάζει το παραμικρό, δοκιμάζει χωρίς αντίσταση όλα όσα την υποχρεώνει το πρόγραμμα να κάνει και περιμένει με ανυπομονησία να βγει έξω και να πει στον αγαπημένο της πώς πέρασε. Όλα αυτά μέχρι τη στιγμή που θα έρθει αντιμέτωπη με όσα την τρομάζουν και με ανθρώπους που θα προσπαθήσουν να της μειώσουν όλα όσα έχουν μεγάλη αξία για εκείνη. Εκεί βλέπουμε μια εντελώς διαφορετική Κατερίνα, έτοιμη να βγάλει νύχια και να υπερασπιστεί τα πιστεύω της.

Είμαι πιο προσεκτική και πιο ενοχική όταν έρχομαι σε επαφή με ανθρώπους που δεν έχω οικειότητα.

Κωνσταντίνα Κλαψινού

Ε: Σε τι βαθμό / σε ποιά στοιχεία της προσωπικότητάς σου ταυτίζεσαι με την «Κατερίνα»;

Α: Παρά το γεγονός πως κατάφερε να με κάνει να την αγαπήσω και να την θαυμάσω, το σίγουρο είναι ότι είμαστε πολύ μακριά με την Κατερίνα. Είναι ένας άνθρωπος που πιστεύει πολύ στους άλλους και στα ειλικρινή τους αισθήματα, κάτι που εγώ καταφέρνω με δυσκολία και όχι συχνά. Εκφράζεται με απίστευτη ειλικρίνεια και είναι τρομερά αυθόρμητη. Εγώ είμαι πιο προσεκτική και πιο ενοχική όταν έρχομαι σε επαφή με ανθρώπους που δεν έχω οικειότητα. Έχει συνδυάσει την ευτυχία της με την συντροφικότητα, σε αντίθεση με μένα που δεν ένιωσα ποτέ να το έχω ανάγκη. Χαίρομαι όταν μου συμβαίνει, αλλά ξέρω ότι μπορώ να ζήσω και να είμαι καλά και χωρίς αυτό.

Ο Στέφανος πιστεύω θέλησε να παίξει από τη μια μεριά με το παράλογο που έχει το έργο ως συνθήκη – μια ινδιάνικη κατάρα που απειλεί να μεταμορφώσει όλον τον δυτικό κόσμο σε πράσινα άλογα – και με τα ευτράπελα που αυτή φέρνει, αλλά από την άλλη και με τη ζωώδη πλευρά, τις ορμές, τα ένστικτα ή ακόμη και τη φύση μας ως ζώα, που οι άνθρωποι έχουμε λίγο ξεχάσει στην ανάγκη μας να ευχαριστήσουμε τους γύρω μας και να είμαστε σωστά και υποδειγματικά μέλη μιας κοινωνίας.

Κωνσταντίνα Κλαψινού

Ε: Πώς ερμηνεύεις τα «πράσινα άλογα»; Πόσο κοντά είναι στην φράση που χρησιμοποιούμε στην καθημερινότητά μας; 

Α: Μου αρέσουν πολύ τα λογοπαίγνια και με τράβηξε εξαρχής ο τίτλος στο έργο του Στέφανου που παίζει με τις λέξεις. Έτσι, λοιπόν, και όσο αφορά στα πράσινα άλογα, κάποιοι θεωρούν πως η κανονική γραφή είναι «πράσσειν άλογα», το να πράττει δηλαδή κανείς παράλογα, χωρίς λογική. Ωστόσο, ψάχνοντάς το λίγο παραπάνω, δεν είναι τελικά σίγουρο πιο από τα δυο είναι σωστό («πράσσειν άλογα» ή «πράσινα άλογα»), γιατί την έκφραση πράσινα άλογα την συναντάμε και σε άλλες γλώσσες και ουσιαστικά αναφέρεται σε κάτι που δεν υπάρχει, κάτι τρελό και ανήκουστο. Ο Στέφανος πιστεύω θέλησε να παίξει από τη μια μεριά με το παράλογο που έχει το έργο ως συνθήκη – μια ινδιάνικη κατάρα που απειλεί να μεταμορφώσει όλον τον δυτικό κόσμο σε πράσινα άλογα – και με τα ευτράπελα που αυτή φέρνει, αλλά από την άλλη και με τη ζωώδη πλευρά, τις ορμές, τα ένστικτα ή ακόμη και τη φύση μας ως ζώα, που οι άνθρωποι έχουμε λίγο ξεχάσει στην ανάγκη μας να ευχαριστήσουμε τους γύρω μας και να είμαστε σωστά και υποδειγματικά μέλη μιας κοινωνίας.

Ε: Και κάτι που αφορά την Κωνσταντίνα, που θαυμάζω από μικρός, πολύ: Τι σε εμπνέει πολύ έντονα στη δουλειά σου; Ποια συνθήκη στη ζωή σου, επιβεβαιώνει το «ηθοποιός, σημαίνει φως»;

Α: Έμπνευση για κάθε ηθοποιό, σκηνοθέτη, συγγραφέα πιστεύω είναι οι άνθρωποι με τους οποίους συνεργάζεσαι. Όταν βρίσκεσαι με ανθρώπους που μιλάτε την ίδια γλώσσα, που ονειρεύεστε ίδιες αξίας πράγματα, που τους βλέπεις να δημιουργούν και το κεφάλι σου γεμίζει με εικόνες και ιδέες, όλο αυτό σε κάνει να εμπνέεσαι και να θες να δουλεύεις ασταμάτητα χωρίς να νιώσεις στιγμή κουρασμένος και άδειος. Νιώθω πολύ τυχερή που τα τελευταία χρόνια βρίσκομαι διπλά σε τέτοιους ανθρώπους. Με τον Στέφανο Παπατρέχα και τον Λάζαρο Βαρτάνη, ένιωσα από την πρώτη στιγμή ότι μπορώ να πω τα πάντα και να συνεννοηθούμε, χωρίς καν να ανοίξω το στόμα μου. Όλο αυτό είναι το φως. Σε μια κοινωνία με πολλά σκοτάδια, μπαίνεις στο θέατρο με τέτοιους ανθρώπους και όλα γίνονται πιο φωτεινά.

Σε υπερευχαριστούμε Κωνσταντίνα 😊

Επιμέλεια Συνέντευξης: Γιώργος Μαλέκας
Φωτογραφίες Παράστασης: Μάκης Γκαρτζόπουλος