Η τυχαία εύρεση του φραπέ.

Τα κρύα ροφήματα είναι άμεσα συνυφασμένα με την νοοτροπία του μέσου Έλληνα, καθώς δεν λείπουν ποτέ από την καθημερινότητά του, είτε μιλάμε για χειμώνα, είτε για καλοκαίρι. Ειδικά ο φραπέ, ο κρύος στιγμιαίος καφές, είναι το προϊόν το οποίο υπάρχει πάντα στα ράφια της κουζίνας και ύστερα σε κάθε τραπέζι του σπιτιού.

Η εφεύρεσή του έγινε τυχαία στη Διεθνή Έκθεση της  Θεσσαλονίκης, το 1957. Τότε, ο αντιπρόσωπος της Νestle στην Ελλάδα, Γιάννης Δρίτσας, παρουσίαζε ένα νέο προϊόν για παιδιά, ένα σοκολατούχο ρόφημα που παρασκευαζόταν στιγμιαία, αναμιγνύοντάς το με γάλα και χτυπώντας το με σέικερ.

Ο Δημήτριος Βακόνδιος,  ένας υπάλληλος του Δρίτσα, συνήθιζε να πίνει στιγμιαίο καφέ στα διαλείμματα που έκανε κατά την διάρκεια της έκθεσης. Έτσι, όταν ένιωσε την επιθυμία να πιει καφέ, επειδή δεν έβρισκε ζεστό νερό, σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει το σέικερ, ώστε να δημιουργήσει τον καφέ του με κρύο νερό.

Επομένως, έβαλε καφέ, πρόσθεσε ζάχαρη και νερό, τα κούνησε και κάπως έτσι εφηύρε τον πρώτο  φραπέ της ιστορίας!

Η μετάδοση του φραπέ δεν άργησε να φτάσει και σε άλλες περιοχές, αφού πίνεται επίσης σε μικρές ποσότητες στην Ταϊλάνδη και στην Μαλαισία. Επίσης, τα τελευταία χρόνια οι βαλκάνιοι μετανάστες στην Ελλάδα τον μετέφεραν στις πατρίδες τους, αλλά με κάποιες παραλλαγές. Για παράδειγμα, στη Βουλγαρία πολλές φορές χρησιμοποιείται κόκα – κόλα αντί νερού και στη Σερβία προστίθεται πάντα παγωτό.