Εις υγείαν των αταίριαστων
Η πολυδιάστατη έννοια της αποδοχής , συναντάται συχνά και ποικιλοτρόπως στην καθημερινότητα μας τόσο στις διαπροσωπικές κι άλλοτε απρόσωπες μας σχέσεις , όσο και τυπωμένη σε βιβλία και εγχειρίδια ψυχολογίας και ψυχιατρικής. Η εποχή των εικονικών προτύπων , των εφήμερων μοδών (trends), των ριζωμένων στερεοτύπων , του διαδικτύου και των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης , δηλώνει παρούσα και μας ενσωματώνει σε έναν αόρατο ιστό στον οποίο το τρίπτυχο : ταυτίζομαι , ενστερνίζομαι και μιμούμαι τείνει να μοιάζει στα μάτια μας μια σειρά εκλογικευμένη , ενώ στην πραγματικότητα κάθε μέρος της σειράς αυτής αποτελεί ένα ξεχωριστό προϊόν μελέτης , συνεπώς προκείπτουν τρεις πολυσύνθετες διαδικασίες.
Από τη μια πλευρά διαβάζουμε συχνά σε βιβλία αυτό-βελτίωσης και «ενσυνειδητότητας» (mindfulness) ότι “το να αποδεχόμαστε τις καταστάσεις που βιώνουμε , χωρίς απαραίτητα να προσπαθούμε να τις ελέγξουμε , μας γλιτώνει από περιττά αρνητικά συναισθήματα (άγχος , ανησυχία , ματαιοδοξία , απογοήτευση).Ενώ από την άλλη πλευρά , στην ψυχοθεραπεία, το να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας αποτελεί βασική προϋπόθεση ώστε να καταφέρουμε τις επιθυμητές αλλαγές. Το δούναι και λαβείν της αποδοχής στις ανθρώπινες σχέσεις, έχει πρωταρχική σημασία όταν συνδεόμαστε με δεσμούς συγγενικούς , φιλικούς, επαγγελματικούς ή/και ερωτικούς με τους άλλους.Η ανάγκη για αποδοχή και ουσιαστική επικοινωνία εξάλλου είναι προσδιοριστικό στοιχείο της ανθρώπινης ταυτότητας και μεγάλο κεφάλαιο στην ιστορία της εξέλιξης μας , ήδη από την παιδική μας ηλικία.
Πώς γεννήθηκε όμως η ανάγκη αυτή για αποδοχή ; Γιατί συνεχώς προσπαθούμε να την ικανοποιήσουμε σε κάθε σχέση που δημιουργούμε ; Τι συμβαίνει όταν βιώνουμε την απόρριψη; Καταλαβαίνουμε τη σημαντικότητα της ανάγκης μας για αποδοχή αν σκεφτούμε τι σημαίνει για εμάς το να μας αποδέχονται οι άλλοι. Μια εκ των πιθανών απαντήσεων ίσως και η πιο προσιτή είναι πως επιδιώκουμε την αποδοχή επειδή θέλουμε να ανήκουμε κάπου , όμως συχνά εμείς οι ίδιοι οριοθετούμε αυστηρά και λανθασμένα τον εαυτό μας, κάνουμε επιλογές που δεν μας ταιριάζουν , θυσιάζουμε μέρος του εαυτού μας ώστε να αποτελούμε μέρος μιας παρέας , μιας σχέσης , μιας ομάδας ιδεών ή ενδιαφερόντων , ενός επαγγελματικού περιβάλλοντος κ.ο.κ.
Το αίσθημα ενσωμάτωσης , η φαινομενική αποδοχή , η τυπική ευγένεια και το ότι θεωρούμε σε σύντομο χρονικό διάστημα “οικογένεια” ένα σύνολο αγνώστων μέχρι πρότινος για εμάς ανθρώπων , που τους συνδέει κάτι κοινό , ό,τι κι αν είναι αυτό , μας περιορίζει . Εμείς βαπτίζουμε αυτόν τον περιορισμό ως οικειότητα και πορευόμαστε σε μια ουτοπική πραγματικότητα , μέχρι κάποιος να μας ταρακουνήσει και να συνειδητοποιήσουμε που πραγματικά βρισκόμαστε.Οι συνεκτικές σχέσεις δεν χτίζονται σε μια μέρα , οι άνθρωποι δεν δένονται εν μια νυκτί . Δοκιμάζονται στα απλά και στα σύνθετα. Δεν ταιριάζουμε όλοι με όλους και δε χρειάζεται να.Πρακτικά βλέπουμε το πώς θα μας φερθεί κάποιος , και αυτό είναι αποτέλεσμα πολλών παραγόντων. Αλλά το τι πραγματικά νιώθει , τι πιστεύει και το εάν αυτά έχουν αντίκτυπο σε εμάς και την εξέλιξη μας , εμείς και μόνο είμαστε αρμόδιοι να το κρίνουμε.
Να μετράτε τους ανθρώπους με τις πράξεις τους. Να δίνεται απλόχερα , είναι σπάνιο να δίνεις χωρίς να μετράς , χωρίς να περιμένεις ανταλλάγματα. Η μοίρα έχει γυρίσματα και όλοι ανταμοίβονται όπως τους αξίζει σε αυτή την ζωή. Μπροστά , θα πας μόνο αν είσαι αληθινός. Και … φιλική υπενθύμιση όσοι παραμένουν στην ζωή μας παρά τις όποιες συγκρούσεις και δυσκολίες είναι αυτοί που αξίζει πραγματικά να βρίσκονται δίπλα μας. Όσοι επιλέγουν να κλείνουν τον κύκλο τους κάνοντας θόρυβο στην αποχώρηση τους ή ακόμη και με ένα αδιάφορο φινάλε , καθρεφτίζουν ευκρινώς όσα δεν φτιάχτηκαν για εμάς και συνεπώς όλα όσα θέλουμε να αλλάξουμε σε εμάς.
Εις υγείαν των αταίριαστων , “χάρηκα πολύ για την γνωριμία” με όλους αυτούς που με έμαθαν να αλλάζω , να κλείνω τα αυτιά μου στα μεγάλα λόγια και την ηχώ τους και να αποδέχομαι τον ατελή εαυτό μου.