Είδαμε τις «Κραυγές», του δίδυμου «Βούλγαρη – Μακρυνόρη» στο Φ.Ο.Υ. It’s a «must watch»!

Γράφει ο Γιώργος Μαλέκας:

Ανεβάζοντας το δελτίο τύπου για την επερχόμενη παράσταση «Κραυγές», μου κίνησε πολύ την περιέργεια η λεπτομέρεια «θεατρικό ντοκυμαντέρ». Λατρεύοντας το θέατρο (και σαν ηθοποιός, αλλά και σαν θεατής), ήθελα οπωσδήποτε να γίνω κομμάτι της πρεμιέρας. Δείτε και εσείς το δελτίο τύπου και πείτε μου, τι θα κάνατε στη θέση μου:

«Οκτώ γυναίκες επί σκηνής έρχονται αντιμέτωπες με τους εφιάλτες τους.
Οκτώ γυναίκες επί σκηνής τολμούν να ανασύρουν μνήμες.
Οκτώ γυναίκες επί σκηνής καταθέτουν τις ιστορίες τους.
Τόσες πολλές διαφορές, μα τόσο κοινές οι διαδρομές και η κατάληξή τους.
Ένα μοίρασμα της συντριπτικής θλίψης που προκαλεί η έμφυλη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται. Οι ουλές, οι ζημιές, τα σημάδια, εκεί… να διαρκούν όσο η ζωή.
Και στη μέση… αυτός!
Πώς θεραπεύεται κανείς από μια τόσο φρικτή συνθήκη; Η παρενόχληση, η κακοποίηση, η βία σε όλες της μορφές (λεκτική, σωματική, σεξουαλική, ψυχολογική/συναισθηματική, ενδο-οικογενειακή κ.ο.κ.) ένα έγκλημα χωρίς διακρίσεις!»

Αυτά μας λέει για το έργο το δελτίο και λέω: «Γιώργο, εδώ είμαστε».

Επικοινωνώ με τους σκηνοθέτες για τις λεπτομέρειες και βρίσκομαι στην ώρα μου εκεί για την πρεμιέρα. Ένας χώρος φιλόξενος, ζεστός, με μεγάλη σκηνή, ικανός για να υποστηρίξει καλά έργα. Και το δίδυμο σκηνοθετών το εκμεταλλέυτηκε στο έπακρο (και καλά έκανε!)

Εκτειθέμενος, λοιπόν, πρώτη φορά σε ένα τέτοιο θεατρικό είδος δε μπορώ να μη σταθώ στο τεχνικό κομμάτι. Καλώς ή κακώς, το όλο story και περιεχόμενο, αν και πολύ έντονο, χωρίς καμία απόκρυψη της αλήθειας για το φαινόμενο της έμφυλης βίας, δεν παρουσίαζε κάτι ιδιαίτερα καινούριο ή ανατρεπτικό στην όλη γνώση της παρούσας κατάστασης. Ήταν, άλλωστε ξεκάθαρο, πως ο στόχος δεν είναι να ενημερώσει, παρά να προκαλέσει το συναίσθημά μας να συνειδητοποιήσει ξανά και ξανά την ωμή πραγματικότητα!

Πάμε, λοιπόν στο ζουμί της ιστορίας. το «γύρω, γύρω» του σεναρίου, όπως συνηθίζω να το λέω. Με μια λέξη; Καταπληκτικό!
Υπέροχη και πλήρως δουλεμένη κινησιολογία, τεχνικά άρτιο, ενώ η επιλογή του αρχαίου ελληνικού δράματος στην ερμηνεία των ηθοποιών, έδεσε με το documentary style και το ρόλο του «δημοσιογράφου», μια ωραία πινελιά για την ωμή παρουσίαση των αριθμών και των στατιστικών, στην Ελλάδα.

Ο άντρας – θύτης όλων αυτών, δημιουργεί πληθώρα συναισθημάτων. Θυμό, οργή, απαξίωση. Το ταλέντο όμως του ηθοποιού καταφέρνει να γυρίσει και τον τροχό, προκαλώντας λύπηση, με τον υπέροχο, δυνατό μονόλογο για τα δύσκολα παιδικά χρόνια και το δικό του ρόλο ως «θύμα» στην εξίσωση.

Συνολικά, είναι μια παράσταση στα «must watch». Πολλά συγχαρητήρια για την δημιουργία αυτή των σκηνοθετών. Περιμένουμε με απόλυτη ανυπομονησία τα επόμενά τους βήματα!