Για εκείνα τα αντίο που πρέπει να δοθούν
Είχαμε ξαναμιλήσει , για εκείνα τα αντίο. Τα νοσταλγικά , τα απόμακρα , τα – γεμάτα θλίψη , που σου αφήνουν μια πικρία στην άκρη της γλώσσας. Τα αντίο , θα μπορούσαν να ναι και ολόκληρη σειρά . Τόμοι ολόκληροι , γραμμένοι από ανθρώπου χέρι , σκαλισμένα με θυμό και επιφορτισμένα με αναμνήσεις και πρόσωπα . Τα αντίο , είναι πολλά , θυμάστε ; Θέλει , με προσοχή , κάθε φορά να επιλέγεις το σωστό , εκείνο που αρμόζει , που χωράει να μπει σε μια ανθρώπινη σχέση που οδεύει προς την δύση της. Μερικές φορές , επιβάλλονται τα αντίο . Τα αποζητά ο οργανισμός , σαν αντίδοτο του πόνου . Σαν παυσίπονο τσέπης , επιχρυσωμένο με “δεν πειράζει , έτσι έπρεπε να γίνει “ , “ εγώ δεν το θέλα , μα με αναγκάσαν οι συνθήκες “. Τι γίνεται , παρά ταύτα , με εκείνα τα αντίο , που πρέπει να δοθούν; Απαντήσεις που αναμένονται , ερωτήσεις που κρυφογελούν στο σκοτάδι , ψάχνοντας σε ξένα σώματα , να βρουν παρηγοριά. Και εσύ , ηθικός αυτουργός , δέκτης της οργής και συνέταιρος της θλίψης, αρνείσαι κατηγορηματικά την εμπλοκή σου με τα αντίο. Τα ‘πάτε , τα συμφωνήσατε , τα ξεκαθαρίσατε. Τα αντίο , δεν χωρούν. Κοσμούν αυτάρεσκα τα τελευταία μηνύματα σας , με μια δόση ειρωνείας , πως όλα τα καλά τελειώνουν . Και τα αντίο , μόνο έτσι έχουν αξία . Και ξεχνάς , πως και τα αντίο έχουν ψυχή . Και φτερουγάνε , προσμένοντας καρτερικά , να δοθούν με τρόπο σωστό , κατάλληλο , τίμιο . Όμορφο , αξιοπρεπέστατο . Που δεν σβήνει τις αναμνήσεις , σαν να ‘τανε γραμμένες με μολύβι , σε χαρτί τσαλακωμένο γεμάτο υποσχέσεις. Φρόντισε να τιμάς , τα αντίο που επιλέγεις . Και η ολοζώντανη μορφή σου , να παρασέρνει τα λόγια της στο , μένος του αέρα , λόγια πικρά και πληγωμένα , λόγια που κρύβουν αντίο βασανισμένα. Μα να τα λες , κοιτώντας τον άλλον στα μάτια , ευθυτενώς με τόλμη , προσευχόμενος να μην είναι απλά μια λανθασμένη γνώμη , παρά συνειδητοποιημένες αποφάσεις. Γιατί , τα αντίο που πρέπει να δοθούν , τα πληκτρολόγια δεν τα ξέρουν .
Τα αντίο προσκαλούν στην συζήτηση και εκείνες , τις μικρές αναλαμπές δικαιωμάτων που ανακατεύονται στον πάτο της κατσαρόλας με τα όρια , σαν να μην μας έφτανε ο πόνος και η θλίψη , λες και το κάνουν επίτηδες , να σέρνονται καταβεβλημένα για να δικάσουν εκείνον που έχει ανάγκη από αντίο. Και η υπόθεση μπαίνει στο συρτάρι , σφραγίζεται ο φάκελος , λύνεται το κουβάρι , με συνοπτικές διαδικασίες . Καταδικάζοντας εκείνον , που έχει ανάγκη να αποχωριστεί τον πολύτιμο του λίθο , τον άνθρωπο που διάλεξε , λέγοντας πως – δεν σέβεται τα όρια , την τάση για απομόνωση , την κραυγαλέα μορφή θλίψης του άλλου , απορρίπτοντας με χέρι δικαστή και ατσάλινη ψυχή , ελαφρυντικά και αποδείξεις . Και δικαιώνεται πανηγυρικά , εκείνος που απορρίπτει τα καθωσπρέπει αντίο , που δεν αντέχει , δεν μπορεί , δεν έχει όρεξη να ασχοληθεί. Και οι μικρές φτερούγες , γεμάτες αναμνήσεις που αχνοφαίνονται στον πρωινό καφέ του , φτερούγες που εναγκαλίζουν με θέρμη τα τρυφερά αντίο , κόβονται απότομα , προκαλώντας πτώση. Γιατί , δικαίωμα στην εξιλέωση , στην κάθαρσις , στο όμορφο , ντυμένο με κορδέλες πολύχρωμες και αέρινες , αντίο , έχει και εκείνος που θέλει με ευλάβεια να αποχαιρετήσει τα χέρια που του προσέφεραν σιγουριά , ασφάλεια , δίχως μίσος. Και ποιος είσαι εσύ , ω άνθρωπε , που κρίνεις ποιος πρέπει να λάβει , τα καθωσπρέπει αντίο , δεν φτάνει που σε αγάπησε σαν να τανε αίμα σου και το μοναδικό του βιός του ; Αρνείσαι να συμμεριστείς τις ενοχικές του σκέψεις , πως θα ‘πρεπε να κλείσει , η υπόθεση του έρωτος που “ σε έχει πια ζαλίσει “ , χωρίς αποχαιρετισμούς και ανώδυνα αντίο , παρά μόνο μηνύματα στο κινητό τηλέφωνο , χωρίς δακρύβρεχτα “μείνε “ , “σε παρακαλώ “ , και στην ψυχή φωλιάζει το διψασμένο κρύο. Μήπως να μαθαίναμε τι θα απογίνουν τελικά εκείνα τα αντίο ;
Με χέρι τρεμάμενο , παράμερα , σκουπίζουμε διστακτικά , τα δάκρυα που τρέχουν , το αίμα από τις πληγές των λαβωμένων “αντίο “. Και η θλίψη πηγάζει βαθιά από την γνώση μας- ξέρουμε άλλωστε πως θα καταλήξουν. Τα σπασμένα τους φτερά , δίνουν ώθηση να φύγουν , σε ξένες φωλιές να εγκατασταθούν , σωστά να αγαπηθούν. Και μένει η πίκρα στα χείλη τους, ακλόνητη η φλόγα αναζωπυρώνεται μέσα τους , σε κάθε ανάμνηση του αείμνηστου εκείνου έρωτα,που του έλειπε ο επίλογος και τα αυθεντικά αντίο. Και σε κάθε στιγμή, της σύντομης ζωής τους , κραυγάζουν με δύναμη , με μίσος , πως τα αδικήσανε, πως μείνανε ορφανά , χωρίς συγνώμες . Και πως έχουν ανάγκη να δοθούν σωστά , να σταματήσουν το ανούσιο κρυφτοκυνηγητό ανάμεσα στα πλήθη και να φτάσουν στον προορισμό τους. Και ύστερα σιωπή- η νύχτα που απλώνεται φέρνει σιγή στα σπίτια που μετοίκησαν τα αντίο και το σκοτάδι , πυκνό και αδιαπέραστο , φέρνει στο νου τις στιγμές που έλαμπαν από ευτυχία. Και νόμιζαν πως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να σταλούν και να λυτρώσουν εκείνον που έχει ανάγκη. Δεν ήξεραν, όμως , πως στους ανθρώπους , στις σχέσεις που διαγράφουν στην πορεία της ζωής τους , τα κουμάντα τα κάνει ο εγωισμός και όχι οι ίδιοι. Και στους δυο , τρίτος πια χωρεί. Ειδικά , αν είναι εκείνος , ο εγωισμός που τρέφεται στα στήθη των ανθρώπινων όντων και τους τρελαίνει , τους τυφλώνει , στέλνει την Άτη του Ομήρου να τους θολώσει το μυαλό και να ξεχάσουν κάθε τι γνώριμο τους . Ακόμα και τον ίδιο τους τον εαυτό. Και ξέχνα , αντίο μου , τα θέλω σου και μη , ξέχνα τον καλόκαρδο σκοπό σου και μείνε δέσμιος του εγωισμού , μέχρι να ΄ρθούν τα πάνω κάτω. Και ας μην δεις ποτέ το φως του ήλιου . Και ας μην φτάσεις ποτέ στον προορισμό σου • άλλωστε ποιος στο εγγυάται ; Ακόμα και αν φτάσεις , θα ναι αργά , η ζημιά θα έχει γίνει και οι πληγές που ξεδιψούν με ψευδαισθήσεις και θεραπείες , ξανανοιγουν – μήπως κλείσαν και ποτέ ;
Στα μάτια μου μοιάζουν , κρυφές πτυχές των πόθων , τα πληγωμένα αντίο που βασανίζουν φίλους , αδέρφια , μανάδες , συντρόφους . Εκείνους τους ανήμπορους , τους τυχαίους , τους ανθρώπους που τυρρανούν τους εαυτούς τους , μέχρι να κλείσουν μόνοι τους τις πληγές τους . Ένα μεγάλο ευχαριστώ , σε όσους δίνουν πνοή στα τελευταία αντίο και υπόσχονται την τελευταία ιερή συνάντηση του αποχαιρετισμού . Που δεν στερούν από το ταίρι τους το δικαίωμα των εξηγήσεων , των χορτασμένων ματιών , των τρεμάμενων φωνών και το τελευταίο χάδι . Όλα ετούτα , συνιστούν το τελευταίο αντίο που πρέπει να δοθεί , θεμελιώνουν την σύσταση του , βάζουν φωτιά στα σωθικά των χωρισμένων και επέρχεται η τελείωσις της σχέσης. Και σε όσους τα στερείτε , τα απαρνήστε , τα φτύνετε και τα χλευάζετε , σαν να ‘τανε κωμικά αστεία , είναι του κύκλου τα γυρίσματα μεγάλη αμαρτία . Θαρρείτε πως δεν θα έρθει και η δική σας ώρα , να νιώσετε το αίσθημα της αδικίας να διατρέχει το κορμί σας και να παρακαλείτε γονατιστοί τα θυμωμένα αντίο που κάποτε αγνοήσατε – και τους στερήσατε και εσείς την εξιλέωση τους ; Θαρρείτε πως δεν θα γελάσουνε εις βάρος σας την ώρα που πνιγμένοι στα δάκρυα μιας άλλης σχέσης , την ώρα και την στιγμή που θα τους απευθυνθείτε με κόμπο στο λαιμό να σας σώσουν ; Ίσως να μην το κάνουν – γιατί είναι και καλόκαρδα πανάθεμα τα . Μα κάποια στιγμή , θα πέσετε πάνω τους και θα σας θυμηθούν. Και τότε θα ναι πλέον αργά για συγνώμες και προσπάθειες . Τότε πια , τα αντίο θα είναι σκουριασμένα , βαλσαμωμένα σε νέες περιπέτειες , απασχολημένα με άλλες υποθέσεις . Ρισκάρεις ;
Τα αντίο που πρέπει να δοθούν , ζωγραφισμένα στα αγωνιώδη πρόσωπα των καυγάδων , είναι η πολύτιμη σας ευκαιρία. Να αναζητήσετε τα λάθη σας , να ανατρέξετε σε παλαιότερες αναμνήσεις , να αποφασίσετε τέλος πάντων αν μαζί δεν κάνετε (και χώρια δεν μπορείτε ) . Τα αντίο αυτού του είδους , δίνουν στον παρευρισκόμενο μια ανάσα ζωής , έναν τελευταίο συλλογισμό , μια ανασκόπησης της κατάστασης και σιγουρεύουν τα βήματα του . Είναι άραγε αναγκαίο το αντίο σε όλες τις περιπτώσεις ; Ή μήπως θα έπρεπε να το ξανασκεφτείτε; Θυμηθείτε μόνο – τα αντίο δεν είναι πάντοτε επιλογή μας , οι μικρές σταγόνες εγωισμού πρέπει να στερέψουν για να δώσετε χώρο στα δικαιώματα του ανθρώπου σας , μην βιαστείτε να του αρνηθείτε την τελευταία συνάντηση , την τελευταία αγκαλιά , το τελευταίο χάδι . Για εκείνον σημαίνουν πολλά ,ίσως να είναι και η κάθαρσις του . Το αποδεσμευτικό σινιάλο , η ξεθωριασμένη ανάμνηση που θα κρατήσει φυλαγμένη στο σεντούκι του για αιώνες. Κοιτάξτε , γύρω σας . Πόσες ξεθωριασμένες αναμνήσεις χωρίς τα αντίο που πρέπει να δοθούν περικυκλώνουν τους ανθρώπους , στοιχειώνουν την ύπαρξη τους και γίνονται δέσμιοι του παρελθόντος. Και σε κανέναν δεν κάνει καλό , να δεσμεύεται από το παρελθόν του . Μάρτυς πολλών δακρύων και συνοφρυωμένων προσώπων , που τους άρπαξαν , μέσα από την ψυχούλα τους , αβίαστα , το αντίο , μην τους το στερείτε . Και αν εκείνα τα αντίο , που δίνονται υπό τον ήχο της βροχής και σφαλίζουν έρωτες και σχέσεις , δεν είναι η δική σου , μονόπλευρη αμαρτία , ίσως και να άλλαζε , αν μιλάγαμε για αυτά τα αντίο . Τα λυτρωτικά , τα αποδεσμευτικά , εκείνα που αποσείουν τα βάρη του έρωτος . Τα γελαστά και όμορφα , που πρέπει να δοθούν αντίο.