Έρωτας, αυτός ο μικρός φτερωτός… διάβολος! Μα ναι , ποιός είπε ότι είναι άγγελος; Με αυτά που κάνει; Ούτε καν!

Τι πάει λάθος με τον κύριο; Όλα.
Αρχικά χτυπάει πάντα την λάθος στιγμή. Έρχεται από το πουθενά, συνήθως όταν σε βρει στις καλές σου ώστε να σε στείλει στην παράνοια μια κι έξω.

Επιλέγει πάντα τον λάθος άνθρωπο για να μπορείς μετά να βάζεις την Δέσποινα στο replay να λέει “και πάλι βρήκα τον λάθος άνθρωπο για ν’ αγαπήσω” και να δίνεις πόνο.
Σου παίρνει τα μυαλά, σε αποσυντονίζει και χάνεις τον μπούσουλα. Για να μην πω ότι σε κάνει να φαίνεσαι σαν χαζό, όλη μέρα με ένα χαμόγελο χωρίς λόγο στα χείλη.

Σου κάνει σκωτσέζικα ντούς, μια είσαι μια χαρά στα καλύτερα σου….μια άνοιξε πέτρα για να μπω….άντε βγάλε άκρη.

Δεν υπάρχει ισορροπία ρε παιδί μου. Ψυχολογία ασανσέρ.
Θα μου πεις τώρα, οκ πόση διάρκεια έχει η επιρροή του; Εξαρτάται, θα σου απαντήσω.
Έχει να κάνει με το βαθμό δυσκολίας της σχέσης. Αν μιλάμε για ανεκπλήρωτο έρωτα τότε άστο. Εδώ μιλάμε για μια κατάσταση όπου όσο υπάρχει το φλερτ, το παιχνίδι και η επικοινωνία με τον κρυφό σου πόθο, τόσο υπάρχουν και τα σκαμπανεβάσματα. Μέρα νύχτα πάνω από το τηλέφωνο να ξεροσταλιάζεις, για όσο. Πόσο; Όσο αντέχεις!
Και παλεύεις και προσπαθείς και μετά καταλήγεις να ακούς Πάριο και να τραγουδάς “θέλω να βγω απ’ τα αδιέξοδο αυτό, θέλω να βγω” Δεν μπλέκεις λέμε.

Πάντα βέβαια υπάρχει και η άλλη πλευρά, του αμοιβαίου, πιο σπάνιο. Πιο όμορφο και ήρεμο. Εκεί έχεις έναν ενθουσιασμό στην αρχή όμως κάποια στιγμή όλα μπαίνουν σε μια σειρά, ο έρωτας φεύγει και δίνει την θέση του στην αγάπη. Εκεί το πρόβλημα έιναι όταν δώσει την θέση του στην συνήθεια. Μιλάμε πάλι για ψιλοχαμένο παιχνίδι. Αν δεν είναι αγάπη αλλά απλά έχεις βολευτεί είναι κακό. Πολύ κακό.
Είναι πραγματικά τόσο δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις ή εμείς τις κάνουμε;
Φταίει η εποχή μας; Φταίνε τα social media;
Φταίει που ψάχνουμε το ιδανικό ενώ τελικά δεν υπάρχει; Αλλά συνεχίζουμε να ελπίζουμε και να το αναζητάμε αδιαφορώντας για τους ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας και πληγώνοντάς τους πολλές φορές και πληγώνοντας ακόμα και τους ίδιους μας τους εαυτούς φυσικά.
Ένα ατελείωτο κυνήγι ενός χαμένου θησαυρού ή ενός χαμένου τέλειου άλλου μισού…

Γιατί δεν έχουμε έναν διακόπτη συναισθημάτων με on/off τέλος πάντων ; Όταν κάτι δεν πάει απλά να πατάς το off και γεια σας…
Το πρόβλημα ξεκινάει απο παλιά πάντως . Σύμφωνα με το μύθο του Πλάτωνα, οι άνθρωποι ήταν σφαιροειδή ανδρόγυνα όντα με δυο πρόσωπα, δυο γεννητικά όργανα και οκτώ άκρα. Στρογγυλοί σαν πούλια από τάβλι που με τα τέσσερα χέρια και πόδια τους όταν ήθελαν να τρέξουν πήγαιναν σαν τροχός. Τα πλάσματα αυτά ήταν τόσο δυνατά που οι Θεοί τα φοβήθηκαν και ο Δίας αποφάσισε να τα χωρίσει στα δυο με κεραυνό. Τα δυο κομμάτια ονομάζονταν ημίτομα και ο Απόλλωνας τα έραβε ενώνοντας τα τελειώματα στον αφαλό. Από τότε, σύμφωνα με το μύθο του Πλάτωνα, οι άνθρωποι είναι μισοί. Δηλαδή ημίτονα που προσπαθούν να ολοκληρωθούν στην αρχική τους ενότητα αναζητώντας το άλλο τους μισό. Ο πόθος μας για το ολόκληρο και η ορμή μας να επιστρέψουμε στην πρωταρχική μας φύση ενώνοντας τα δυο μας μισά, σε ένα ολόκληρο ονομάστηκε «έρωτας».
Απο τότε λοιπόν βασανιζόμαστε.

Δύσκολοι καιροί για πριγκίπισσες και πρίγκηπες.

Deppie Politaki