Νίκος Γιαλελής: “Η σύγχρονη μας πραγματικότητα, κατά κάποιο τρόπο μας καθιστά όλους εν δυνάμει “ημιανθρωπους του πουθενά”

Με αφορμή την παράσταση “εμείς οι ημιανθρωποι του πουθενά” στο θέατρο “από μηχανής” ήρθαμε σε επικοινωνία με τον Νίκο Γιαλελή ο οποίος δέχτηκε να μας απαντήσει σε κάποιες ερωτήσεις.

1. Ποιο ήταν το ερέθισμα σου για να ασχοληθείς με την υποκριτική;

Η οικογένεια και το Σχολείο. Είχα την τύχη να έχω κάποιους πολύ ξεχωριστούς δασκάλους στο δημοτικό και καθηγητές στο γυμνάσιο και το λύκειο, όπου υπήρχε θεατρική ομάδα. Εκεί ανακάλυψα το ενδιαφέρον μου, που γρήγορα οδήγησε στο να αναζητώ να βλέπω παραστάσεις, κυρίως του ΚΘΒΕ, στη Θεσσαλονίκη όπου μεγάλωσα. Η μητέρα μου επίσης προσπαθούσε να μας πηγαίνει στο θέατρο όσο πιο συχνά μπορούσε, ήδη από τα χρόνια του δημοτικού, οπότε το Σχολείο βρήκε εύφορο έδαφος.

2. Πρωταγωνιστείς για τελευταίες παραστάσεις αυτή την εβδομάδα στο “εμείς οι ημιανθρωποι του πουθενά”. Γιατί αυτός ο τίτλος; Τι μας κάνει άραγε ημιανθρωπους;

Ο τίτλος είναι φράση από το μυθιστόρημα «Φιλέλληνες- είκοσι τέσσερα γράμματα μιας Οδύσσειας» της Μιμίκας Κρανάκη, διασκευή του οποίου είναι η παράσταση μας. Η φράση αυτή μάλιστα ακούγεται και μέσα στην παράσταση. Την Κρανάκη φαίνεται να απασχόλησε πολύ το ζήτημα του πώς φτάνει να αισθάνεται κανείς ξένος, είτε στην ξενιτιά είτε και στον ίδιο του τον τόπο. Αυτό τον καθιστά «μισό» άνθρωπο, άνθρωπο που κάτι του λείπει, άνθρωπο που δεν ανήκει πουθενά. Νομίζω ότι η σύγχρονη μας πραγματικότητα, τουλάχιστον στο μέρος του κόσμου που έτυχε να ζούμε, του οποίου η ρευστότητα και η αβεβαιότητα αποτελούν δομικά στοιχεία, μας καθιστά όλους, δυνάμει αλλά και όχι μόνο, «ημιανθρώπους του πουθενά».

3. Τελικά τι σημαίνει “καταστρέφεται ο κόσμος;” Υλικά μόνο; Ή και πνευματικά; Ποσο το ένα επηρεάζει το άλλο;

Τα τελευταία χρόνια η ανθρωπότητα, η οποία έχει όλο και περισσότερη πληροφορία, φαίνεται να παρακολουθεί «ενημερωμένη» και εντελώς αμέτοχη την κλιματική αλλαγή, τον τρόπο που αυτή γίνεται δικαιολογία ή πρόσχημα, την καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τους πολέμους σε πολλές μεριές του κόσμου, την ανάδυση γενικότερα ενός μάλλον δυστοπικού παρόντος και μέλλοντος: πιθανολογούμενη κλιματική μετανάστευση, τέλος των φυσικών πόρων, ανεξέλεγκτη και θολή χρήση της τεχνητής νοημοσύνης, μεγαλύτερος κρατικός έλεγχος και καταστολή γίνονται ανεκτά ή και δεκτά ως μάλλον «φυσική» εξέλιξη την οποία παρακολουθούμε από τον καναπέ μας. Νομίζω ότι σ αυτό το περίεργο και μάλλον σκοτεινό σπιράλ εξελίξεων, υλική και πνευματική «καταστροφή» βαδίζουν χέρι-χέρι.

4. Πώς είναι η συνεργασία σου με τη σκηνοθέτη και τους ηθοποιους;

Πρόκειται για μια ομάδα ανθρώπων με τους οποίους έχω τη χαρά να γνωρίζομαι χρόνια και με τους περισσότερους είτε έχω ξανασυνεργαστεί επαγγελματικά στο παρελθόν, είτε γνωριζόμαστε μέσω της εκπαιδευτικής διαδικασίας, σεμιναρίων ή δραματικής σχολής. Η Ελένη Μποζά συγκρότησε μια ομάδα αποτελούμενη από τις/τους επτά ηθοποιούς και, βέβαια, τις συντελεστριες, τόσο στην Παραγωγή όσο και σε εικαστική, μουσική και φωτιστική δραματουργία, που λειτουργεί, για μένα, με συγκινητικά υποδειγματικό για το θέατρο τρόπο: με συνεκτικό στοιχείο την συνάντηση γύρω από το θέμα της παράστασης, συνάντηση που αποτελεί προϋπόθεση ώστε, ως μια φωνή αποτελούμενη από πολλές, να συναντήσουμε τους θεατές.

Επιμέλεια συνέντευξης: Γεώργιος Παναγιώτης Μαλέκας

Επεξεργασία κειμένου: Δέσποινα Πολιτάκη